اسفند 98 با اسفند سال های پیش فرق میکرد تازه از ارزیابی اعتباربخشی دانشگاه 2 روز گذشته بود که خبر بحران کرونا خستگی را در ذهنهایمان حک کرد و جسم خسته امان را خسته تر، ولی بحران بود و کد اماده باش  اعلام شده بود، مهم نبود حال من و همکاران خسته من ،ما همیشه بودیم تا بهترین ها را برای مردمی که از جنس  مهربانی و گذشت و ایثار بودند فراهم کنیم.

پس همه با هم  دست در دست مهربانی در هر سمت  و مقام و منصبی که بودیم استین بالا زدیم، ما برای این روزها از قبل اماده بودیم و مشق بحران را از فبل حفظ کرده بودیم.

 جلسات هم اندیشی ها یکی پشت سر دیگری برای بهترین خدمات برگزار میشد اشنایی با فکرها و اندیشه های تازه در فضایی گسترده تر از جایی که مشغول به خدمت بودیم  برای من و شاید برای خیلی از همکاران من محبتی بود قابل ستایش تا یاد بگیریم بهترین ها را و  شایسته تر مدیریت کنیم بحران را .

همه چیز مهیای میزبانی یک مهمان بود یک مهمان ناخوانده که بودنش آزارمان میداد مهمان ناخوانده ای که گاهی امان از بیمارانمان میگرفت و انها را به کام مرگ میکشاند و چه تلخ روزهایی بود ان روزها ، و همکارانی که ساعت ها برای از دست دادن بیماران عزیزشان میگریستند و یادم نمیرود انگاه که همکارم پدرش جلوی دیدگانش در بخش جان به جان افرین و تسلیم کرد ،او اولین جمله ای که بر بالین پدر گفت تقاضای ماندنش بود برای ادامه راه، او میخواست باشد و بماند تا پدران دیگر زنده بمانند و عزیزان دیگری همچون او با تمام مشکلاتشان ماندند تا قدمی باشند به جای قدم های خسته و، دستی باشند به جای دست های لرزان  و اندیشه ای نو به جای ذهن های خسته ،  درک ان لحظات و خاطره ان روزها برای کسانی که این دوره را گذرانده اند قابل فهم و روشن است.

بخش های ما پادگان هایی بود از نیروهای زخمی ، نیروهایی که نفس کشیدن برایشان سخت بود مثل زخمی های شیمیایی جنگ تحمیلی و چه دردناک صحنه هایی بود این صحنه ها ، زندگی درد را به ما نشان میدهد و عشق را به ما می اموزد ، زندگی به ما میاموزد شور و شیدایی و شوق را ، من خوب میدانستم که سهم انسان از خوشبختی به اندازه عشقی ست که ایثار میکند و این نوع نگاه من به زندگی تاب و توانم را بالا میبرد و هر روز با خودم زمزمه میکنم این بیت شعر سعدی را : ای که از دستت رسد کاری بکن ، پیش از ان کز تو نیاید هیچ کار .

در تاب و تب ناملایمات زندگی در عرصه خوبی ها و بدی ها در عصر هجوم وحشیانه بیماری کرونا کسانی بودند که صبورانه پای خدمتشان ایستادند و خم به ابرو نیاوردند و تا سر حد شهادت رفتند و شاید میدانستند که انسان های بزرگ ، بزرگ میمیرند  و با چشم هایی  اشک بار  و شاخه های گل سرخ  تا دیار ابدیت بدرقه اشان کردیم و انها دنیز همچون شهدای 8 سال دفاع مقدس همیشه در یادها و خاطره  مردمان سرزمینشان  جاودانه میمانند.

اسفند گذشت و فروردین نیز ، و گذشت روزهای دیگر نیز و هیاهو و شادی  که دیگر مثل ان روزها سکوت کوچه ها را درهم نمیشکند  و غوغای بچه ها که دیگر به گوش نمیرسد و بازی های راه مدرسه که دیگر نیست  ولی زندگی در جریان است با تمام خاطراتش ، پس باید زندگی کرد نه چنان سخت که از عاطفه دلگیر شویم ، نه چنان بی مفهوم که بمانیم میان بد و خوب،    لحظه ها میگذرند ، گرم باشیم پر از فکر و امید ، عشق باشیم سراسر خورشید ...